Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Χρήστος Φλαμής, πατέρας του γνωστού δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Φλαμή.
Ο Χρήστος Φλαμής έχασε τη μάχη μετά από τροχαίο που είχε το περασμένο Σάββατο με το ποδήλατό του.
Ο Κωνσταντίνος Φλαμής τον αποχαιρετά με το παρακάτω κείμενο:
“Εβγαινε από το ΠΡΟΠΟ, μου είπαν. Εκεί δίπλα από τα “Τσίπιανα”, στην Πατρών Κλάους. Καβάλησε το ποδήλατο και πήγε να φύγει. Είχα κοντά μου τον ασύρματο και το άκουσα: “Τροχαίο με ποδηλάτη”. Που να πάει ο νους μου. Μου ‘στειλαν σε 5 λεπτά, τη φωτογραφία απο το ατύχημα. Ξάπλα ο πατέρας και ένας διασώστης του ΕΚΑΒ από πάνω.
Εγινες ρεπορτάζ πατέρα. Με φωτογραφία και κείμενο.
Μα τι σου λέω τώρα. Λες και δεν ξέρεις από αυτά;
Ηταν το 1989 οταν μου ‘πες ότι φτιάχνεις εφημερίδα. Το ΣΕΛΑΣ του προπάππου Λουκά Φλαμή. Επανέκδοση μετά από 80 χρόνια. Πιτσιρίκι στο Πανεπιστήμιο εγώ δεν τα ‘ξερα καλά αυτά. Εσύ ήσουνα “μπασμένος” – μέσα στον “Κήρυκα” τόσα χρόνια.
Μαυρισμένα από το μελάνι τα χέρια σου, έκοβε το μάτι σου όταν γράμμα γράμμα σχημάτιζες τις λέξεις με μεταλλικά στοιχεία και έστηνες την εφημερίδα. Ηταν τότε που σου έλεγα… μπαμπά στο Πανεπιστήμιο μας είπαν ότι όλα θα γίνονται με κομπιούτερ και εσύ μου απάντησες… δεν θα πεθάνει ο Γουτεμβέργιος.
Τα κατάφερες όμως και την έφτιαξες την εφημερίδα. Και όταν τόλμησα να σου πω… “δεν έχω τι άλλο να γράψω” μου ‘πες…. σε αυτή την δουλειά δεν υφίσταται η έκφραση “δεν υπάρχει είδηση”. Οντως πατέρα είχες δίκιο. Πάντα υπάρχουν ειδήσεις. Και αυτός είναι ο ρόλος μας. Να τις βρίσκουμε.
Αλλά που να ‘ξερα ότι 35 χρόνια μετά θα με έβαζες στην διαδικασία να γράφω για σένα. “Τροχαίο ατύχημα με θύμα ποδηλάτη στην Πατρών Κλάους”. Το ανέβασα ενώ ήσουν στο Νοσοκομείο. Το ‘κανα το καθήκον μου. Κανείς δεν εξαιρείται από την είδηση! Ούτε εσύ. Εστω και με μένα συντάκτη. Κάποια κυρία έγραψε σχόλιο από κάτω: “Μα καλά δεν έχει παιδιά να του πουν να μην καβαλάει ποδήλατο στα 83 του χρόνια”;
Γελούσα όταν το διάβασα. Ποιος θα τολμούσε να σου στερήσει το ποδήλατο; Εγώ, η Μαρία ή ο Χρήστος; Μα εσύ και το ποδήλατο ήσασταν “αυτοκόλλητοι”. Από τότε που έκανες το Πάτρα – Αθήνα σε δύο ρόδες, από εκείνη την εποχή που πήγαινες και ερχόσουν στα Καλάβρυτα λες και έκανες το… Ψηλαλώνια – Πλ. Γεωργίου. Είδες τελικά πατέρα; Πάνω στο ποδήλατο “έφυγες”. Εγραψα για σένα και άλλη είδηση.
Ο τίτλος έλεγε ότι “έχασες τη μάχη” στην ΜΕΘ. Ξέρεις γιατί την έχασες ρε πατέρα; Γιατί σε είχαν ξάπλα σε ένα κρεβάτι, με κάτι καλώδια στο πρόσωπο. Δεν είχες τα πόδια στα πετάλια. Δεν είχες το τιμόνι στα χέρια. Δεν καθόσουνα πάνω στη σέλα. Δεν μπορούσες να σκύψεις μπροστά το κεφάλι για να μην έχεις κόντρα άνεμο. Γιατί αν τα ΄χες όλα αυτά, θα τρεχες πιο γρήγορα! Και θα του ξέφευγες. Είμαι σίγουρος. Θα τον κέρδιζες τον θάνατο, όση ανηφόρα κι αν είχε…”.
