Του Αντώνη Κουνάβη
Όλοι όσοι δραστηριοποιούμαστε είτε επιχειρηματικά είτε επαγγελματικά στη λιμενική ζώνη, είχαμε εκφράσει στο παρελθόν, επανειλημμένως, τις διαμαρτυρίες μας για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε κατά καιρούς από την όξυνση του λεγόμενου Προσφυγικού προβλήματος.
Καθημερινά, γινόμασταν αυτόπτες μάρτυρες ή αποδέκτες σοβαρών επεισοδίων που έβαζαν φρένο στην εύρυθμη λειτουργία του λιμανιού. Όμως, το σημαντικότερο ήταν ότι τίθεντο σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Υπενθυμίζεται ότι, τότε, ένας 20χρονος Αφγανός βρήκε τραγικό θάνατο από τις αιματηρές συμπλοκές που σημειώθηκαν μεταξύ προσφύγων.
Με την πρόσφατη επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν χτύπησε ένα ηχηρό «καμπανάκι» για την (αναμενόμενη) έλευση ενός νέου προσφυγικού ρεύματος.
Ως εκ τούτου, ως τοπική κοινωνία, ενδέχεται να βρεθούμε εκ νέου μπροστά σε ένα μείζον διεθνές πρόβλημα, που μας υπερβαίνει ως πόλη, αλλά και ως χώρα. Εξ ου και η αντιμετώπιση του προϋποθέτει μια ενιαία γραμμή και τον ανάλογο συντονισμό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει, ως Πάτρα, να καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια. Κάθε άλλο! Αιρετοί και μη αιρετοί παράγοντες, καθώς και τοπικοί φορείς, πρέπει να συντονιστούμε εγκαίρως και να βρούμε μια κοινή συνισταμένη για ένα οξύ πρόβλημα με τις επιπτώσεις του οποίου έχουμε βρεθεί ξανά αντιμέτωποι, με τις γνωστές παρενέργειες.
Από καθαρά ανθρωπιστική άποψη, οφείλουμε βέβαια να είμαστε στο πλευρό αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων, που ενδέχεται να μας ξαναχτυπήσουν την πόρτα, αλλά από την άλλη πλευρά οφείλουμε να αποφύγουμε ένα αίσχος, που δεν τιμά πρωτίστως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια….
.
