της Παρασκευής Δημοπούλου
Η Δήμητρα Κίτσου είναι υποψήφια βουλευτής Αχαΐας με την Ελληνική Λύση. Κατάγεται από την Κλειτορία Καλαβρύτων. Με την αποφοίτηση από το σχoλείο, ξεκίνησε να ζει και να εργάζεται στην Αθήνα. Από το 2002 κατοικεί στην Πάτρα. Τα τελευταία 28 χρόνια, εργάζεται σε μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Είναι παντρεμένη με τον Γιάννη Ευσταθίου, Γεωλόγο στο επάγγελμα και μαζί έχουν αποκτήσει μια κόρη 13 ετών σήμερα.
Θα ξεκινήσω με την αυτονόητη, αυθόρμητη απορία που έχει να κάνει με το πώς μια εργαζόμενη γυναίκα μπορεί να βρει το χρόνο, τη δύναμη και την αντοχή να μπει στο στίβο της πολιτικής. Στη δική σας περίπτωση πώς, πότε και γιατί πήρατε την απόφαση?
Θα έλεγα κατ’ αρχήν ότι όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος. Έχω την τύχη ωστόσο, η τωρινή μου δουλειά να μη με απασχολεί πολλές ώρες. Είναι σε βάρδιες, οπότε όλες οι απαιτήσεις της είναι εντός του ωραρίου μου. Πέραν αυτού ο χρόνος μου μπορεί να μοιραστεί στα ενδιαφέροντα και την οικογένειά μου. Η εμπλοκή μου στην πολιτική ήταν τυχαία. Πριν ένα χρόνο περίπου γνώρισα ένα στέλεχος του κόμματος στην πόλη. Αγνοώντας την ιδιότητά του μιλήσαμε για …. λίγο απ’ όλα- και για πολιτική. Εντυπωσιάστηκε από το δυναμισμό μου. Στη σύντομη συζήτησή μας διαπιστώσαμε τη σχεδόν πλήρη ταύτιση των απόψεών μας. Αποκαλύπτοντας την ιδιότητά του μου ζήτησε να ξαναμιλήσουμε. Τότε με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε η συμμετοχή μου στο συνδυασμό της Ελληνικής Λύσης. Η ιδέα, κατόπιν λίγου προβληματισμού, με συνεπήρε. Ως άτομο δεκτικό σε κάθε τι καινούργιο είπα ας το τολμήσω… Και η συναρπαστική περιπέτεια ξεκίνησε!
Πως θα είναι ένα σύνηθες 24ωρο που συνδυάζει εργασία και πολιτική?
Αφαιρώντας το οκτάωρο των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων, ο υπόλοιπος χρόνος είναι αφιερωμένος στην οικογένειά μου, που αποτελεί προτεραιότητα. Οπωσδήποτε θα κατέβω και στο κέντρο της πόλης. Είναι κάτι που ανέκαθεν μου άρεσε να κάνω. Εκτός από φίλους συναντώ και πολλούς ψηφοφόρους πλέον και συζητάμε την επικαιρότητα. Λατρεύω την ενέργεια και τη ζωντάνια του κέντρου, ιδίως τα πρωινά! Παρακολουθώ διαρκώς τις εξελίξεις μαθαίνοντας τα νέα από το διαδίκτυο. Αργά τα βράδυ συνομιλώ με συνυποψήφιους, ανταλλάσουμε ιδέες, προβληματισμούς, εμπειρίες και αν η κούραση το επιτρέψει μελετώ ιστορία που λατρεύω.
Είναι όμως σκληρός και δύσκολος ο ανταγωνισμός, έτσι δεν είναι? Πως το διαχειρίζεστε αυτό?
Πράγματι έχω να συναγωνιστώ αξιόλογους και έμπειρους συνυποψήφιους. Ωστόσο αυτό καθόλου δε με πτοεί, αντιθέτως με κινητοποιεί να βάλω τα δυνατά μου και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Στην πολιτική είμαι νεόκοπη, στην κοινωνία όμως όχι. Έχω χιλιάδες ‘’εργατοώρες’’ στην επικοινωνία με κόσμο… αυτή είναι κυρίως η δουλειά μου! Έχω πολύ δυνατή ενσυναίσθηση, ξέρω να “πιάνω” τον παλμό των συνανθρώπων: του εργαζόμενου, του άνεργου, του κακοπληρωμένου, του ταλαιπωρημένου από δημόσιες υπηρεσίες… Στόχος μου, αν ο Αχαϊκός λαός με θεωρήσει άξια να τον εκπροσωπήσω, αυτός είναι: η κοινωνική πολιτική. Οι ανασφάλιστοι, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι κακοποιημένες γυναίκες, καθώς επίσης και τα άτομα που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα. Έχω ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτές τις κατηγορίες που ανέφερα για πολλούς λόγους.
Αλλά γιατί με την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ? Πως έχετε πειστεί ότι το ‘’διαφορετικό ‘’ που προτείνει, μπορεί και να εφαρμοστεί στην πράξη? Ποια είναι κατ’ εσάς η σημαντικότερη διαφορά από τα υπόλοιπα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του Λαού?
Ο λόγος που με γοήτευσε η Ελληνική Λύση εξαρχής είναι γιατί ο πρόεδρός της, κος Βελόπουλος, μιλούσε πάντα με τη φωνή της λογικής, δεν είπε ποτέ κάτι ανεδαφικό. Η καλύτερη απόδειξη για το σωστό των θέσεών του είναι ότι, με καθυστέρηση έστω, η κυβέρνηση υιοθέτησε πολλές από τις προτάσεις του, για παράδειγμα τα κατασχεμένα στρατιωτικά οχήματα που βγήκαν από τις αποθήκες και εστάλησαν στον Έβρο. Ο κύριος Βελόπουλος προτείνει το προφανές, δεν μπορεί για παράδειγμα όταν η κοινή λογική φωνάζει οτι είναι λάθος να κλείσουν οι λιγνίτες, εμείς να τους κλείνουμε. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι πως θέτουμε τη χώρα και τους πολίτες της σε προτεραιότητα. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας. Έχουμε δεκάδες εσωτερικά προβλήματα που απαιτούν λύση. Πρώτα η Ελλάδα και οι Έλληνες και μετά όλοι οι άλλοι λέμε εμείς.
Προφανώς βρίσκεστε ήδη σε προεκλογικό κλίμα, τουλάχιστον σε επίπεδο συναντήσεων και επαφών. Τι είναι αυτό που βιώνετε από την επαφή σας στον κόσμο? Από τις συζητήσεις σας με τους Αχαιούς?
Η Αχαḯα και ειδικότερα η Πάτρα είναι μια καταπονημένη περιοχή από συγκυρίες και ανέμπνευστους άρχοντες που είχε κατά καιρούς. Διαθέτει ελάχιστη παραγωγή. Έχουμε μόνο δημόσιους υπαλλήλους και καφετέρειες. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φοιτητές, διότι διαφορετικά θα ήταν μια νεκρή πόλη. Οι φοιτητές της δίνουν το φιλί της ζωής. Είναι λοιπόν πολύ απογοητευμένοι οι κάτοικοί της, υπάρχει τρομερή ανέχεια, θα έλεγα πως είναι θλιμμένοι.
Το παράδοξο με την πόλη μας, ενώ διαθέτει θάλασσα, κάτι που ισοδυναμεί με λαχείο, είναι ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω ακόμα και από άλλες αντίστοιχες πόλεις π.χ. την Καλαμάτα. Μας έχει καταλάβει μια ηττοπάθεια, έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά και περιμένουμε το μάνα εξ’ ουρανού… τα επιδόματα δηλαδή. Νιώθουμε προδομένοι από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Εξαπατηθήκαμε από ουτοπικές υποσχέσεις, αλλά η σκληρή πραγματικότητα διέλυσε τη μέθη του ονείρου και αυτό μας κάνει επιφυλακτικούς αλλά και άτολμους συνάμα. Πρέπει να βρούμε την κρυμμένη δύναμή μας να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να δουλέψουμε για να βγούμε απ’ το τέλμα. Ανοίγοντας και κλείνοντας καφετέριες, δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να παράξουμε. Η γη μας ερήμωσε τη στιγμή που σε άλλους νομούς καλλιεργούν βότανα. Με τη βοήθεια του διαδικτύου στις πωλήσεις, καταφέρνουν να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Προσωπικά, έχω βοηθήσει πολλούς συμπατριώτες να διαθέσουν κάποιες λίγες σοδιές που έχουν σε καρύδια, σε τιμές ανώτερες απ’ αυτές που θα τα διέθεταν οι ίδιοι. Όντας όμως στο χωριό και χωρίς γνώση του διαδικτύου είναι εγκλωβισμένοι στην τοπική αγορά. Η δυναμική που έχει αυτό το προ’ι’όν του τόπου που κατάγομαι, Κλειτορία Καλαβρύτων, είναι απίστευτη. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι αυτό ισοδυναμεί με χρυσάφι σαν να λέμε, δε θα υπήρχε χωράφι δίχως καρυδιές!
Γράψατε: «Με το ΟΧΙ στο άδικο πάνε οι κοινωνίες μπροστά» και «Οφείλουμε να κληροδοτήσουμε τη χώρα στις επόμενες γενιές ακέραια». Αλλά αυτό γεννά ένα βασικό ερώτημα : Η σημερινή «λαβωμένη» (από τα μνημόνια, την πανδημία και τώρα την ενεργειακή κρίση) Ελλάδα, έχει άραγε τη δύναμη και το περιθώριο να λέει «ΟΧΙ»;
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η χώρα διαθέτει τρομερή υποδομή σε κουλτούρα, ιστορία, φυσικό κάλλος και γεωστρατηγική θέση. Χώρια ο ορυκτός της πλούτος, που είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Υλικό έχουμε, αλλά δεν το διαχειριζόμαστε έξυπνα. Μας έχει κατακυριεύσει η μανία της εξουσίας και του χρήματος- δεν κοιτάμε το εθνικό συμφέρον, αλλά πώς θα ευημερεύσουμε προσωπικά. Πάσχουμε από ηγέτες που να αγαπούν τη χώρα. Από παιδί άκουγα για δωροδοκίες, για διαφθορά και αυτό 30 χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει- μάλλον έχει ενταθεί. Δε διδασκόμαστε από την ιστορία και τα λάθη του παρελθόντος που μας στοιχειώνουν. Στη δεκαετία του ’90 εξοφλήσαμε το χρέος που πήραμε μετά την Τουρκοκρατία. Αυτό που συνέβη τότε ήταν ‘’τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι’’. Ελάχιστα εν τέλει δόθηκαν στη χώρα. Με διάφορες λοιπόν τεχνητές αφορμές και αλχημείες βρεθήκαμε σύντομα ξανά να χρωστάμε. Είναι σαν να έχει βρεθεί το ‘’κόλπο’’ για να είμαστε μονίμως υπόδουλοι και χρεωμένοι. Πιστεύω δηλαδή ότι με σωστή διαχείρηση πόρων, χωρίς μίζες, με γνώμονα μόνο το όφελος της χώρας, όχι μόνο μπορούμε να ορθώνουμε ανάστημα, αλλά να απαιτούμε και να κερδίζουμε περισσότερα. Να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι. Η Ελλάδα μας είναι ‘’μαγαζί γωνία’’ και όποιος δεν τη διαχειρίζεται σωστά, ο λαός πρέπει να τον στέλνει εκεί που του αξίζει…
.
/
