του Αχιλλέα Ροδίτη
Ανησυχεί και προβληματίζει ο κίνδυνος που μπορεί να διατρέξουν συμπολίτες μας οι οποίοι έχουν ανάγκη από αίμα και κάνουν συχνές μεταγγίσεις στα νοσοκομεία της περιοχής, όταν το γνωστό πρόβλημα της έλλειψης μονάδων αίματος συνδυάζεται και από… απροσεξίες, οι οποίες είναι επόμενο να προκύπτουν εάν δεν υπάρχει το ανώτερο δυνατό επίπεδο οργάνωσης που λογικά θα ανέμενε κανείς να συναντά, τηρουμένων των αναγκών.
Μια τέτοια «απροσεξία», και μάλιστα δύο συνεχείς φορές, έγινε στην περίπτωση του συμπολίτη Θεμιστοκλή Ταγκαλάκη ο οποίος είναι και μέλος του Αχαϊκού Συλλόγου Προστασίας Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία (Α.Σ.Π.ΠΑ.Μ.Α.). Η μετάγγιση που έκανε στο αντίστοιχο Τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών «Παναγία η Βοήθεια», πριν από μερικές μέρες, λίγο έλλειψε να τον… στείλει στο νοσοκομείο ως επείγον περιστατικό!
Όπως επισημαίνει ο ίδιος στην «Πολιτεία», όλα έγιναν εξαιτίας του ότι του δόθηκε «φρέσκο» αίμα, μόλις δύο ημερών, το οποίο σε ένα άτομο με Μεσογειακή Αναιμία μπορεί να προκαλέσει συνεπακόλουθα προβλήματα υγείας, σε αντίθεση με αίμα το οποίο είναι μεταξύ τριών – τεσσάρων έως επτά ημερών.
«Μετά την μετάγγιση που μου έγινε άρχισα να βγάζω εξανθήματα στην περιοχή του ματιού και να πρήζομαι», δηλώνει, δείχνοντας μας σχετική φωτογραφία που η «Πολιτεία» δημοσιεύει σήμερα. Απευθύνθηκε αμέσως στην γιατρό του η οποία εντόπισε ως αιτία του προβλήματος το ότι το αίμα που του μεταγγίστηκε ήταν μόλις δύο ημερών, ως εκ τούτου έδωσε οδηγία στο αιματολογικό τμήμα του ΠΓΝΠ ώστε να γίνει νέα μετάγγιση με «παλαιότερο» αίμα.
ΛΥΣΗ ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΔΙΟΙΚΗΤΗ
Μου έδωσαν πάλι «φρέσκο»,
δεν πίστευα στα μάτια μου!
Και ενώ αυτό που θα περίμενε ο καθένας, προφανώς και πρωτίστως ο ίδιος, θα ήταν να ξαναπάει στο νοσοκομείο και μετά την οδηγία της ιατρού του να του έφερναν αίμα τριών ή τεσσάρων ημερών έστω, έκπληκτος είδε τελικά να του φέρνουν μια φιάλη αίματος που κι αυτή έγραφε ως ημερομηνία δύο ημερών πριν! «Δεν το πίστευα ότι πάλι είχαν κάνει το ίδιο…», λέει στην «Πολιτεία» ο κ. Ταγκαλάκης. Αδυνατούσε να συνειδητοποιήσει ότι ενώ έκαναν την πρώτη φορά το λάθος, (αν και γνώριζαν την περίπτωση του και τις ανάγκες του), ακόμα και μετά τις ιατρικές υποδείξεις προέβησαν στο ίδιο ακριβώς σφάλμα!
Όπως ήταν αναμενόμενο, αρνήθηκε να κάνει τη μετάγγιση εκφράζοντας την έντονη δυσφορία και απορία του για το δεύτερο απανωτό λάθος των υπευθύνων του τμήματος. Αλλά δεν άφησε στην τύχη του το θέμα. Απευθύνθηκε αμέσως στον Διοικητή του Νοσοκομείου του Ρίου κ. Δημήτρη Μπάκο ο οποίος όχι απλώς έδειξε να κατανοεί το πρόβλημα, αλλά επέδειξε ισχυρά αντανακλαστικά. «Δεν τον ήξερα και εξεπλάγην που είδα να παίρνει πάνω του το θέμα. Δείχνοντας πως αντιλαμβάνεται πλήρως τη σοβαρότητα του προβλήματος και επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη ευαισθησία, όχι για εμένα μόνο, αλλά γενικώς για άτομα σαν κι εμένα, και για κάθε ασθενή».
Εν ολίγοις, ο Διοικητής έδωσε τη λύση μέσω προσωπικής του εντολής στο αιματολογικό τμήμα, έτσι ώστε η επόμενη μετάγγιση να γινόταν με αίμα κατάλληλης ημερομηνίας, (δηλ. παλαιότερο), κάτι που θα διασφάλιζε την μη εμφάνιση προβλήματος στον Πάσχοντα με Μεσογειακή Αναιμία.
Ερωτήματα και προβληματισμοί
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την προσωπική περίπτωση του κ. Ταγκαλάκη, είναι πολλά και αφορούν πρωτίστως στο αν υπάρχει αυστηρότητα στην οργάνωση και τη διανομή του διαθέσιμου αίματος σε μεταγγιζόμενους, πολύ δε περισσότερο, όταν πρόκειται για πολύ-μεταγγιζόμενους, όπωςείναι οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία. Είναι κρίσιμο το ερώτημα για το αν θαλασσαιμικοί ασθενείς καταλήγουν στο να υπο-μεταγγίζονται, εφόσον καθένας εξ αυτών πρέπει να κάνει μετάγγιση αίματος τουλάχιστον κάθε 15 ημέρες και σε ποσότητα που να διατηρεί στα ενδεδειγμένα επίπεδα τον αιματοκρίτη του. Διότι η πτώση του αιματοκρίτη των ασθενών σε πολύ χαμηλά και σε καμία περίπτωση επιτρεπόμενα επίπεδα δύναται να προκαλέσει σημαντική επιβάρυνση της υγείας τους αλλά και περαιτέρω βλάβες της ήδη επιβαρυμένης συνολικής οργανικής τους κατάστασης. Και είναι εύλογοι οι προβληματισμοί, με δεδομένη την έλλειψη σε αίμα.
Πόση είναι η έλλειψη αίματος;
Μια και μιλάμε για έλλειψη σε αίμα, είναι επίσης πολλά και αυτονόητα τα ερωτήματα που βασανίζουν όχι μόνο τους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία, αλλά καθέναν εξ ημών. Ιδίως όταν είναι καθημερινή σχεδόν η προσπάθεια προσφοράς αίματος που καταβάλλεται από συλλόγους, φορείς και οργανωμένες ομάδες πολιτών. Επαρκεί λοιπόν το διαθέσιμο αίμα; Κι αν όχι, πόσο παραπάνω απαιτείται; Κι αν απαιτείται πολύ, γιατί δεν γίνονται πιο εντατικές προσπάθειες, όπως, για παράδειγμα, η παραχώρηση μόνιμου χώρου από τον Δήμο Πατρέων στον Α.Σ.Π.ΠΑ.Μ.Α., για να γίνονται καθημερινές αιμοληψίες; Ένα αίτημα που προτάσσεται καιρό τώρα, δίχως ικανοποίηση; Έχουν βάση φήμες ότι μονάδες αίματος ενίοτε προσφέρονται αφειδώς σε χειρουργικά περιστατικά με παράβλεψη της υποχρέωσης παροχής αίματος από συγγενή; Σε όλα αυτά επιβάλλεται να δοθούν επίσημες απαντήσεις.
(έντυπη έκδοση: Αχαϊκή Πολιτεία)
