Δημοσιεύω παρακάτω παλαιότερο άρθρο μου για τη βία! Επειδή προφανώς δεν έχω χρόνο να απαντώ σε όλους (αν και θα ήθελα, όλοι μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο) σας λέω ετούτο. Για τα όσα συμβαίνουν από την άλλη μεριά από τους νέους αναρωτήθηκε κανένας ποια ΑΊΤΙΑ ΟΔΗΓΟΥΝ στις καταλήψεις, στα γκάφιτι και τα γνωστά και φυσικά απευκτέα που σωστά αναφέρετε? Διαβάστε αυτό το άρθρο μήπως και συμφωνήσετε σε κάποια από αυτά. Δηλαδή για ρωτήστε τον εαυτό σας έξω από πολιτικούς φανατισμούς “αυτά τα παιδιά τι θέλουν? τρελάθηκαν και τα σπάνε? τρελάθηκαν και κάνουν καταλήψεις? η μήπως αντιδρούν γιατί οι καθηγητές τους δεν είναι ποτέ εκεί? η μήπως αντιδρούν γιατί εξετάζονται τον Ιούλιο και τα αποτελέσματα βγαίνουν το…Δεκέμβρη? η μήπως αντιδρούν ότι μετά από 17 χρόνια κανονικών σπουδών είναι άνεργοι και γλύφουν κατουρημένες ποδιές για δουλειά σκλάβου με 700 Ε?? για ρωτήστε τη συνείδησή σας γιατί αντιδρούν έτσι? μήπως από δικαιολογημένη ΟΡΓΗ για την κοινωνία μας??
Νίκος Μαρκάτος, Ομότ. Καθηγητή ΕΜΠ , τ. Πρύτανης
Ξαναζούμε συνεχώς τα βίαια, άθλια επεισόδια στους δρόμους μας ,στα Πανεπιστήμια,στα γήπεδα και ξανακούγονται συνεχώς τα ίδια ξύλινα και χάρτινα (το χαρτί είναι απλά προϊόν του ξύλου) κλισέ που ακούγονται τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια.
Όλοι μιλούν για τη βία κάποιων «μπαχαλακηδων» η των «γνωστών-αγνώστων», (διεκδικώ την πατρότητα της ‘έκφρασης’!!) , της αστυνομίας , των «φιλάθλων» , των αλλοδαπών κ.α.
Κανείς, μα κανείς, ούτε καν η λεγόμενη πνευματική ηγεσία, δε μίλησε όμως για τη βία που ζει η Νεολαία η οποία ζει τη βία της αδικίας.
Ζει τη βία των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Των ισχυρών που μπορούν και ξεπερνούν νόμους και αρχές και των αδύναμων που όλα τα υποφέρουν, τη γραφειοκρατία, την αυθαιρεσία, τη ρουσφετολογία, τη διαφθορά. Ζει τη βία του εξευτελισμού της προσωπικότητας, όταν τους ζητούν κομματική υποταγή για μια δουλειά. Ζει τη βία του εξευτελισμού των πτυχίων που δεν έχουν αντίκρισμα στην προοπτική εργασίας . Ο νέος ζει χωρίς να μπορεί να φτιάξει οικογένεια, με ανασφάλιστη εργασία, με εργασία χωρίς προοπτική, με ανεργία.
Η Νεολαία ζει τη βία ψεύτικων προτύπων που δεν έχουν σχέση με τα δικά της όνειρα, τις δικές της επιθυμίες, τις δικές της ανάγκες, τις ελπίδες που όμως τις επιβάλλονται από τη χυδαία αγορά. Τη βία της καταστροφής του περιβάλλοντος, τη βία της ανασφάλειας, τη βία της πολιτείας που δε νοιάζεται, που την αντιμετωπίζει μάλιστα ως ύποπτη. Τη βία της έλλειψης πρόνοιας, συμπόνιας, ανθρωπιάς στη Διοίκηση, στους δρόμους, στις πόλεις μας. Και ξαφνικά εμείς οι αστοί, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, έμποροι , κτλ. , βλέπουμε τους γιους και τις κόρες μας να στήνουν οδοφράγματα. Γιατί απορούμε? Αυτός ο κόσμος μας, αυτή η Δημοκρατία της Απάτης, δεν τους χωράει.
Έχουμε χάσει την επαφή με τους νέους. Αναρωτηθήκαμε ποτέ πώς ζούνε, καταλαβαίνουμε το νόημα του θυμού τους? Αμφιβάλλω.
Βουτηγμένοι μέσα στην υποκρισία ζητάμε την εφαρμογή ,λέει, τού νόμου ,λες και οι νόμοι δεν αλλάζουν από κάθε εναλλασσόμενη πλειοψηφία. Οι παντοφλοφόροι , τηλεορώντες και τηλεκρίνοντες φορολογούμενοι (και ..φοροδιαφεύγοντες ) νοικοκυραίοι χειροκροτούν για την επιβολή του «νόμου και της τάξης» , υπό τη μουσική υπόκρουση των ΜΜΕ.
Το άρθρο 3 του Νόμου 4009/11 κατήργησε το Άσυλο, αλλά και πριν από αυτό ο νόμος έλεγε ότι η Πολιτεία οφείλει να κινείται αυτεπάγγελτα σε περιπτώσεις που τελούνται αξιόποινες πράξεις και τη στιγμή που οι Πρυτανικές αρχές έγκαιρα ενημερώνουν όλες τις αρμόδιες αρχές. Δικό της είναι το σφάλμα και η ευθύνη και όχι των Καθηγητών ,που δυστυχώς δε σπούδασαν πολεμικές τέχνες! Η εξάλειψη της βίας αλλά και της αστυνόμευσης στους Πανεπιστημιακούς χώρους είναι προφανώς και ασφαλώς το ζητούμενο. Μέχρι το 2011 «έφταιγε το άσυλο».
Μάταια δήλωνα συνεχώς τη δεκαετία του ’90 ότι το άσυλο δεν έχει σχέση ,γιατί ούτως η άλλως καταλύεται όταν ξεσπά βία , ανεξάρτητα από πού προέρχεται (ιστορική απόφαση Συγκλήτου ΕΜΠ ,Σεπτέμβρης 1991), και η μη επίκληση της αστυνομίας είχε λόγο να μη προκληθούν θύματα. Το 2011 το άσυλο καταργήθηκε , όμως βλέπετε τίποτα δεν άλλαξε. Δεν αισθάνομαι δικαιωμένος, απλά θλίβομαι γιατί ο φόβος που επιδιώκουν να αισθανόμαστε μας οδηγεί στο γκρέμισμα των θεσμών μας. Θεσμός μέσα στην κοινωνία όπου υπάρχει βία το Πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να την αποφύγει πλήρως, θα συμφωνείτε πάντως ότι είναι πολύ ειρηνικότερο από τον περίγυρο του. Και παράγει ..και τους καθηγητές της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής που μας κάνουν διεθνώς υπερήφανους (ναι, αυτά τα παιδιά που βρίζουν εν ονόματι του νόμου!) .
Για εμένα η ΜΟΝΗ σωστή πράξη αυτής της αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης είναι η επαναφορά του Ασύλου ( αν και θα το προτιμούσα στους καιρούς μας Πανεπιστημιακό και όχι μόνο Ακαδημαϊκό).
Σε αυτή την κοινωνία της υποκρισίας, στη χώρα που ποτέ δυστυχώς ο Λαός δεν επέβαλε τα δικαιώματά του, φοβάμαι ότι θα ζούμε άθλιες στιγμές ξανά και ξανά. Και όμως το πρόβλημα μπορεί να εξαφανιστεί αμέσως, απλά με το να εξαφανιστούν όλοι εκείνοι που ζητούν στις τηλεοράσεις την εξαφάνισή του!
Υπάρχει βεβαίως και σοβαρό πρόβλημα πρόληψης και δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητα ούτε η βία στο χώρο των ΑΕΙ, ούτε οι σύριγγες στις Πανεπιστημιουπόλεις μας. Η ευθύνη της Πολιτείας εδώ είναι μεγάλη, γιατί πως να φυλαχθούν Πολυτεχνειουπόλεις με ελάχιστους φύλακες , χωρίς ηλεκτροφωτισμό και χωρίς στοιχειώδη έργα υποδομής; Καιρός λοιπόν να αφήσουμε το κυνήγι των μαγισσών , της νεολαίας και των καθηγητών της, και να αρχίσουμε όλοι μας να καταλαβαίνουμε ότι η αιτία όλων αυτών των φαινομένων δεν είναι άλλη από τα αντίστοιχα προβλήματα που τα δημιουργούν.
Η ανεργία, η έλλειψη οράματος, η οφθαλμοθηρία και αδυναμία αυτοελέγχου των ΜΜΕ, η τυφλή κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς αντί της φυσιολογικής επικράτησης των αναγκών και των αξιών χρήσης και, το κυριότερο, η (ορατή ιδίως στους νέους) πλήρης αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου και το παντελώς ανίκανο πολιτικό προσωπικό, θα γεννούν απόγνωση, αποξένωση και συγκρούσεις, που εμείς αμήχανοι θα προσπαθούμε στη συνέχεια να βαφτίσουμε διαδηλώσεις, πολυτεχνεία, γήπεδα ή όπως αλλιώς εκάστοτε βολεύει την αγοραία δημοσιότητα.
