Είναι όντως μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και σου δίνει την αίσθηση το 24ωρο δεν υπάρχει.
Στο Τόκιο βρέθηκα τον Ιούνιο, με αφορμή την πρώτη μου ατομική φωτογραφική έκθεση στην γκαλερί Reminders Photography Stronghold – και όταν πας στο Τόκιο, δεν μπορείς να μην παρατηρείς. Τα πάντα.
Πέρασα 13 ημέρες μέσα στους καταιγιστικούς -αλλά με τάξη- ρυθμούς της πόλης. Οι άνθρωποι γύρω μου ήταν διακριτικοί και πολύ ευγενικοί, πρόθυμοι να βοηθήσουν, αν και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου αγγλικά. Ωστόσο, μπορεί να σταματήσουν την πορεία τους και με τα ελάχιστα που μιλάνε να σου εξηγήσουν πού πρέπει να πας ή ακόμη και να σε πάνε ως εκεί. Επειδή σίγουρα θα χαθείς στο Τόκιο, πάντα πρέπει να έχεις ένα φορητό Wi-Fi μαζί σου, για να σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη: πολλές φορές, ακόμη και το Google Maps τα έχανε, ειδικά στις πολλές εξόδους των μεγάλων σταθμών και στα εμπορικά καταστήματα που βρίσκονται σε αυτούς.
Πολυκοσμία
Στον Σιντζούκου, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο πολυσύχναστους σταθμούς του Τόκιο, δεν έχεις δει ξανά τόσο κόσμο μαζεμένο. Όλοι πηγαίνουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, όμως έχουν τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού τους, έτσι ώστε να μην ενοχλήσουν ή ακουμπήσουν κάποιον άλλον. Σε κάτι τέτοια μέρη, ώρες-ώρες σε πιάνει μια μικρή ζαλάδα, μέχρι να συνηθίσεις την κατάσταση.
Τα τρένα στην Ιαπωνία είναι ταχύτατα και δεν αργούν ποτέ, ούτε καν λίγα δευτερόλεπτα, ενώ σε κάθε στάση υπάρχει σταθμάρχης, για την καλύτερη λειτουργία των δρομολογίων. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, ο κόσμος στο Τόκιο περνάει πολύ χρόνο της μέρας του μέσα σε σταθμούς και σε συρμούς του μετρό. Το περίεργο στην αρχή ήταν ότι βλέπαμε τον περισσότερο κόσμο μέσα στα βαγόνια να κοιμάται, αλλά ποτέ κανείς δεν έχανε τη στάση του. Αργότερα, συνέβη το ίδιο και σε εμάς κάποιες φορές – είναι τέτοιοι οι ρυθμοί και τόσο μεγάλες οι αποστάσεις, που κάποια στιγμή χρειάζεσαι ένα restart, ειδικά αν δεν έχεις εφοδιαστεί με black coffee shots από τα αυτόματα μηχανήματα που συναντάς παντού στον δρόμο. Δεν άκουγες συχνά ομιλίες ανθρώπων μέσα στο μετρό, παρά μόνο τις ανακοινώσεις και τις ηχητικές ειδοποιήσεις του συρμού, γεγονός που κάποιες φορές σε έκανε να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε video game.
Οι τιμές
Aν δεν θέλεις να μείνεις σε shared room ή κάψουλα, oι τιμές για ξενοδοχείο είναι υψηλές – έτσι προτιμήσαμε να μείνουμε σε Airbnb. Το πρώτο διαμέρισμα ήταν στην περιοχή Σουγκινάμι-κου, ένα σχετικά ήσυχο μέρος, μακριά από τους έντονους ρυθμούς της πόλης – σε αντίθεση με το δεύτερο, στη Σουμίντα-κου, που βρισκόταν ανάμεσα σε ουρανοξύστες, πολυσύχναστους δρόμους με businessman, εστιατόρια και έντονη νυχτερινή ζωή.
Ο κόσμος μετακινείται καθημερινά με ποδήλατα, τα αυτοκίνητα μπορεί να είναι πολλά, αλλά φαίνονται πολύ λίγα για κάποιο λόγο, ενώ δεν πετυχαίνεις συχνά κίνηση. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ καθαρή, αλλά η υγρασία είναι μεγάλο πρόβλημα κάποιες μέρες. Στο Τόκιο δεν θες να κοιμάσαι και πολύ, επειδή θες περισσότερο να ανακαλύψεις την πόλη. Μετά από ένα ξενύχτι –θα πρέπει να ήταν τέσσερις και το ξημέρωμα- και ενώ ετοιμαζόμασταν να πέσουμε για ύπνο, διαπιστώσαμε ότι έξω είχε ήδη ξημερώσει. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι το Τόκιο είναι όντως μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται και σου δίνει την αίσθηση το 24ωρο δεν υπάρχει, όπως το ήξερες.
Το φαγητό
Όταν ακούσεις κάποιον να σου μιλάει για την Ιαπωνία, σίγουρα θα θέλεις να μάθεις για το φαγητό. Το φαγητό παίρνει πολλές φορές τη μορφή ιεροτελεστίας, υπάρχει γεωμετρία ακόμη και στον τρόπο που είναι τοποθετημένα τα φαγητά στα διαφορετικά πιάτα και μπολάκια, με τη ζεστή, βρεγμένη τυλιγμένη πετσέτα να μην λείπει ποτέ από το τραπέζι, για να καθαρίσεις τα χέρια σου προτού ξεκινήσεις το γεύμα. Οι γεύσεις είναι μοναδικές και έχεις να επιλέξεις και να συνδυάσεις πολύ διαφορετικά πράγματα. Αν είσαι vegan ή χορτοφάγος και δεν μιλάς ιαπωνικά, θα χρειαστείς σίγουρα την εφαρμογή Happy Cow, για να σε καθοδηγήσει. Τα σουπερμάρκετ είναι ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο και βρίσκονται σε κάθε γωνιά, οπότε δεν ξεμένεις ποτέ από τρόφιμα.
Ερωτευμένοι στην Ιαπωνία
Ένα βράδυ κοντά στην περιοχή Σιντζούκου, ενώ φωτογράφιζα στους δρόμους, πετυχαίνω έναν νέο με μπλε σκούρο μοντέρνο κοστούμι και με ιδιαίτερο χτένισμα. Τον ρωτάω αν μπορώ να τον φωτογραφίσω. Δεν είχε κανένα πρόβλημα, αφήνει την τσάντα του κάτω και τον τραβάω κάποιες φωτογραφίες. Ύστερα, μας λέει να πάμε να μας δείξει το μαγαζί του. Τον ακολουθούμε και μας πάει σε ένα μεγάλο κτίριο. Κατεβαίνουμε τις σκάλες και βλέπουμε κάτι μεγάλες κορνίζες με το πρόσωπό του απ’ έξω. Μπαίνουμε μέσα σε έναν πολυτελή χώρο, διακοσμημένο παντού με κρυστάλλους, με ατμοσφαιρικό φωτισμό και μεγάλους καναπέδες. Ο υπεύθυνος του μαγαζιού -και ο μοναδικός που γνώριζε αγγλικά- μας εξηγεί ότι αυτό το μαγαζί είναι μόνο για Ιάπωνες που δεν μπορούν να βρουν κοπέλες, επειδή είναι ντροπαλοί, όπως και εκείνες είναι εξίσου κλειστές και ντροπαλές. Όπως μας είπε και ο νεαρός που φωτογράφισα -που ήταν ο ιδιοκτήτης και όπως μάθαμε, αρκετά δημοφιλής στο Τόκιο- αυτό είναι ένα μέρος όπου μπορεί να γεννηθεί η αγάπη.
Στο Τόκιο υπάρχουν τα tiny bars – όνομα και πράγμα, όπου χωράνε το πολύ δέκα άτομα. Ένα από αυτά είναι το Kodoji Photography Bar στη Σιντζούκου, από το οποίο έχουν περάσει μεγάλοι φωτογράφοι και το μέρος που σύχναζε ο Daido Moriyama. Εκεί, μπορείς να απολαύσεις το ποτό σου, να ξεφυλλίσεις αμέτρητα photobooks και να μιλήσεις για τη φωτογραφία, μια τέχνη που είναι ευρέως διαδεδομένη στην Ιαπωνία και κατά κάποιο τρόπο παράδοση. Το Τόκιο συνδυάζει την παράδοση με το σύγχρονο: θα δεις γκέισες σε παραδοσιακά πάρκα, στους δρόμους της πόλης θα συναντήσεις ναούς και ουρανοξύστες, σημεία με τόσες αντιθέσεις που όμως συνυπάρχουν αρμονικά. Σίγουρα θα πρέπει να δεις, πέρα από την πόλη, τα φώτα και τους έντονους ρυθμούς, τη φύση και την παράδοση της Ιαπωνίας. Αν δεν προλάβεις, αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να πας ξανά.
Δείτε περισσότερες φωτογραφέις παρακάτω:
πηγη : VICE Greece
