http://www.patrasgossipnews.gr/
Λίγο πριν εμφανιστεί στην Πάτρα και το Eiffel club (Πέμπτη 21/11), ο Γιώργος Γιαννιάς παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό People.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής, μεταξύ άλλων, μίλησε για το πως ξεκίνησε η καριέρα του, αποκαλύπτοντας πως με ένα demo στο χέρι και μια βαλίτσα όνειρα, φτάνει στην Αθήνα το 1997, μαζί με τον πατέρα του. Αρχικά φιλοξενείται για έξι περίπου μήνες σε συγγενικό σπίτι, ενώ στην συνέχεια νοικιάζει το πρώτο του διαμέρισμα στη Γλυφάδα. «Στην Αθήνα δεν ξέραμε κανένα. Χτυπούσαμε πόρτες, προκειμένου να βρω δουλειά», τονίζει. Ουσιαστικά τα πρώτα τέσσερα χρόνια είναι αρκετά δύσκολα για τον ίδιο, καθώς η πρώτη αξιόλογη επαγγελματική ευκαιρία παρουσιάζεται το 2001. «Για τέσσερα χρόνια την έβγαζα με μακαρόνια με κέτσαπ και λίγη κάπαρη και ελαιόλαδο που μου έστελναν από το χωριό. Προσπαθούσα να μην επιβαρύνω τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν σαν να με σπούδαζαν αυτά τα τέσσερα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα», παραδέχεται.
Η πρώτη μεγάλη συνεργασία του είναι στη Θεσσαλονίκη με τον Δημήτρη Κοντολάζο και την Κατερίνα Στανίση, ενώ το 2001 έρχεται και ο πρώτος του δίσκος. «Μέσω του Αντύπα, γνώρισα τον μαέστρο Δημήτρη Χαλκιά, ο οποίος με σύστησε στον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της Minos EMI, Κώστα Μπουρμά. Ο Κώστας άκουσε τη φωνή μου, πίστεψε σε μένα και έτσι υπέγραψα το πρώτο μου δισκογραφικό συμβόλαιο. Από εκεί και μετά ξεκίνησε το μουσικό μου ταξίδι», εξομολογείται.
Από το 2001 μέχρι σήμερα, έχει στη μουσική φαρέτρα μεγάλες επιτυχίες όπως το Δεν είσαι εδώ, αλλά και το Σ’αγαπώ που αγαπήθηκαν από τον κόσμο. «Μπήκα στις καρδιές του κόσμου και εισέπραξα απεριόριστη αγάπη», συμπληρώνει εκείνος και συνεχίζει: «Η γνωριμία μου με τον Κώστα Μπουρμά ήταν ένα κομβικό σημείο για την καριέρα μου και της έδωσε μεγάλη ώθηση. Και αυτό, διότι με προσοχή και αγάπη επιλέγαμε τα τραγούδια. Έχω επίσης να θυμάμαι εκπληκτικές συνεργασίες με συναδέλφους όπως τον Πασχάλη Τερζή, την Καίτη Γαρμπή, τον Γιώργο Μαζωνάκη, τον Σταμάτη Γονίδη, τον Βασίλη Καρρά, την Άντζελα Δημητρίου και πολλούς ακόμα». Ήταν όλες δυνατές στιγμές, με εξίσου δυνατές συγκινήσεις».
