Συνέντευξη στην Παρασκευή Δημοπούλου
12 το μεσημέρι και ο Γιώργος Κοτοπούλης για άλλη μια φορά ήταν συνεπής στο ραντεβού του παρά τις πολλές υποχρεώσεις της δουλειάς του και παρότι την ίδια ώρα είχε την προσοχή του στις εργασίες που γίνονται στον χώρο του, στο «Prego» στην Άνω πόλη, για ένα ακόμη διαφορετικό και πρωτοποριακό στυλ που σίγουρα θα μας συναρπάσει και φέτος!
Παρά λοιπόν τα πρωινά τρεξίματά του και τα ασταμάτητα τηλεφωνήματα, ο Γιώργος καλοδέχτηκε το PATRASMAGAZINE.GR (κάνοντάς μας ποδαρικό!) μας κέρασε τον μοναδικό καφέ που εισάγει για το μαγαζί του από Κολομβία και Περού, και αρχίσαμε την κουβέντα…
Φυσικά δεν ήθελα να μιλήσουμε για την ιστορία του που την ξέρουμε όλοι, ούτε για την ιστορία που έχει γράψει στην εστίαση και την διασκέδαση και που επίσης είναι πασίγνωστη στους πάντες. Ήθελα να ακούσω τη γνώμη του για το σήμερα, για την Πάτρα και το lifestyle, για το αν μετάνιωσε για κάτι στη ζωή του και για όσα αγαπάει και θαυμάζει. Και όπως αναμενόταν, ήταν απολαυστικός…
Γιώργο Κοτοπούλη, είναι γνωστή η ιστορία σου στο χώρο εστίασης και διασκέδασης. Αλήθεια, πόσα χρόνια ακριβώς, είπαμε;
Σαν επαγγελματίας μπαίνω στην 37η χρονιά. Ξεκινώντας με τον πατέρα και τον θείο μου και συνεχίζοντας πλέον σήμερα με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν…
Θα σε ρωτήσω λοιπόν αν σε έχει κουράσει μετά τόσα χρόνια…
Δεν με έχει κουράσει η ίδια η δουλειά, αλλά οι συνθήκες, οι οποίες είναι πιο δύσκολες και ειδικά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, είναι… απάνθρωπες! Βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα επιβίωσης και αυτό που πουλάμε, είτε πρόκειται για τον καφέ ως είδος ανάγκης, είτε για ποτό και διασκέδαση ή γεύμα και δείπνο, πλέον γίνεται με δυσκολία.
Το Patrasmagazine είναι το νέο lifestyle διαδικτυακό περιοδικό της Πάτρας. Αλήθεια, στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης μπορούμε να μιλάμε για lifestyle;
Lifestyle δεν είναι υποχρεωτικά κάτι που πρέπει να είναι… glamour ή χλιδή και… «μούρη». Είναι ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ζωή. Ποιο είναι το στυλ της ζωής που υπάρχει σήμερα, ποιο το στυλ της διασκέδασης, της εικόνας της πόλης γενικότερα! Άρα το περιοδικό που κάνατε είναι μια πάρα πολύ καλή προσπάθεια, και αναγκαία για να λειτουργεί σαν καθρέπτης του πώς ζούμε σήμερα. Εύχομαι να πάει πολύ καλά! Και φυσικά, μέσα από το διαδίκτυο αφού προς τα εκεί έχει στραφεί η προσοχή. Δυστυχώς ο έντυπος τύπος παγκοσμίως δεν πάει όπως θα έπρεπε, γιατί πλέον το κινητό και το τάμπλετ είναι η… συνέχεια του χεριού μας!
Να μιλήσουμε για την Πάτρα. Ποια είναι η σημερινή ταυτότητα της πόλης; Έχει αλλάξει από το παρελθόν;
Έχει αλλάξει και είναι λογικό. Πάντα άλλαζε η ταυτότητα. Αν γυρίσουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι κάθε δεκαετία υπήρχε διαφορετικός τρόπος συμπεριφοράς του κόσμου, όσον αφορά την εστίαση και τη διασκέδαση. Η Πάτρα, που δεν έχει ξένους, δεν έχει τουρίστες, δεν έχει επισκέπτες τα τελευταία χρόνια, εξαιρουμένης της καρναβαλικής περιόδου, έχει στηριχτεί στους φοιτητές. 30.000 – 40.000 φοιτητές κινούν σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της πόλης. Και μαζί και όσοι νέοι βγαίνουν ξοδεύοντας ελάχιστα χρήματα, κυρίως από το υστέρημα των γονιών τους.
Όμως έχουμε μια πλούσια ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά. Το εκμεταλλευόμαστε ως πόλη;
Βεβαίως και όχι. Έχουμε χάσει πολλές μεγάλες ευκαιρίες. Χάσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, χάσαμε την Πολιτιστική πρωτεύουσα παρ’ ό,τι ήμασταν Πολιτιστική πρωτεύουσα, χάσαμε πολλά ΕΣΠΑ, χρήματα και κονδύλια που δεν αξιοποιήθηκαν και δεν απορροφήθηκαν. Βέβαια όλα αυτά είναι πάθη δεκαετιών. Η πόλη δεν εκμεταλλεύτηκε επίσης το αεροδρόμιο ή να διαθέτει μια μεγάλη μαρίνα, να έχει ατελείωτους πεζόδρομους, ποδηλατοδρόμους, συγκοινωνίες σωστές και σύγχρονες, φωτισμό, κτήρια συντηρημένα ιδίως τα παλιά που θα ήταν στολίδια αλλά ούτε και από την Πολιτιστική δεν τα αναδείξαμε. Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες που η Πάτρα θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί, όπως έκαναν άλλες ελληνικές πόλεις.
Ποια η γεύση σου από την ενασχόλησή σου με τον Σύλλογο Καταστηματαρχών Εστίασης;
Η σχέση μου με τον Σύλλογο ξεκίνησε από μια μεγάλη αγάπη που συνεχίζει να υπάρχει. Δείξαμε ως Σύλλογος μια μεγάλη εξωστρέφεια, αγκαλιάσαμε όλους τους Συλλόγους της Ελλάδας, Ομοσπονδίες, κάναμε πρωτόγνωρα πράγματα, αλλά δυστυχώς αυτό που συνηθίζεται στην Ελλάδα συνέβη και στον Σύλλογό μας. Και εκεί που οι παλιοί έλεγαν κάποιος θέλει να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, τώρα… θέλουν να πεθάνει ο γείτονας για να του πάρουν την κατσίκα! Όταν κάτι πηγαίνει καλά αντί να το επικροτήσουμε πάμε να το χαλάσουμε. Θα φανεί όμως το έργο που έχει γίνει. Και όπως παραδέχονται Σύλλογοι, Ομοσπονδίες και Φορείς, αν και οι υπόλοιποι Σύλλογοι είχαν τέτοια εξωστρέφεια, τέτοιες δράσεις και οργάνωση, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν αλλού.
Η Westia θα συνεχίσει;
Η WESTIA είναι ένας θεσμός που δεν μπορεί να σταματήσει. Θα βρει τον δρόμο της και μόνο μέσα από τέτοιες δράσεις μπορεί κάπως να χτυπήσουμε την κρίση. Μόνο αν κάποια στιγμή ανοίξουν οι αγορές. Γιατί όση κρίση κι αν υπάρξει, πάντα θα υπάρχουν νέα προϊόντα που θα πρέπει να δίνουμε τη δυνατότητα σε αυτούς που τα δημιουργούν να τα δείξουν. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είναι η Αθήνα το κέντρο της Ελλάδας. Η Πάτρα είναι η τρίτη πόλη της χώρας και θεωρώ ότι οι φορείς θα αγκαλιάσουν την WESTIA και μακάρι να γίνουν κι άλλα πράγματα, διότι μόνο μέσα από εκεί μπορούμε να σώσουμε κάτι.
Θα σκεφτόσουν να ασχοληθείς με τα κοινά από θέση αιρετού;
Θεωρώ ότι η εποχή δεν είναι κατάλληλη πλέον. Φοβάμαι, και δεν το εύχομαι, ότι θα πάμε σε πολύ πιο δύσκολες εποχές. Τοπικά και πανελλαδικά. Η Ελλάδα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Όλη αυτή η πίεση που δεχθήκαμε ως λαός, όλα όσα στερηθήκαμε στα χρόνια της κρίσης, δεν είχαν αίσιο οικονομικό αποτέλεσμα. Το χρέος εξακολουθεί να υπάρχει και αυξάνεται αντί να μειώνεται. Και πιέζουν τον κόσμο για να έχει το κράτος έσοδα, τη στιγμή που πια ο κόσμος δεν έχει άλλο να δώσει… Το να ασχοληθώ από θέση αιρετού, λοιπόν, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου, ούτε έχω και τον χρόνο άλλωστε για να το κάνω. Η πίεση στο επάγγελμα, οι υποχρεώσεις, αλλά και η οικογένειά μου και τα τρία παιδιά μου δεν μου αφήνουν περιθώρια του χρόνου, που είναι απαραίτητος να αφιερώσει κάποιος για να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Και επίσης, παρότι είμαι Πατρινός πέντε γενεών, αγαπάω και λατρεύω την πόλη, δυστυχώς όμως οι ευκαιρίες χάθηκαν και… δεν υπάρχει πια ταμείο για να μπορέσεις να κάνει έργα!
Από τι αντλείς καθημερινά δύναμη;
Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος αλλά με βοηθά και το ότι έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Από τα μαγαζιά που είχα στο εξωτερικό και από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει σε τόσα σημεία του πλανήτη έχω αποκτήσει εμπειρίες που μου δίνουν δύναμη. Και με κάνουν διαρκώς να σκέφτομαι ότι δεν μπορεί κάποιοι που δεν έχουν τα ίδια προσόντα, είτε σαν χώρα, είτε σαν κλίμα, είτε σαν χαρακτήρες, να κάνουν περισσότερα πράγματα από αυτά που κάνουμε εμείς. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι αυτό που είπα στην αρχή, ότι είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου. Ακόμα και δύσκολες στιγμές που έχω ζήσει, τις αντιμετώπισα με αισιοδοξία. Λέω ό,τι έγινε, έγινε, τώρα προχωράμε…
Από τα ταξίδια, αλήθεια, που έχεις κάνει ποιος λαός είναι για σένα η… «Mecca» του lifestyle;
Οι Ιταλοί σαφώς είναι πολύ μπροστά. Το ντιζάιν είναι στη ζωή τους. Από ένα κουτί με πατάτες ή ελιές μέχρι και το αυτοκίνητο ή τα ρούχα τους θα τα πλασάρουν με μοναδικό στυλ. Και έπονται, κατ’ εμέ, οι Ιάπωνες.
Να μιλήσουμε λίγο Γιώργο για τα χαρακτηριστικά των εποχών. Κάθε δεκαετία είχε ένα δικό της στυλ. Ποιο στυλ χαρακτηρίζει τη σημερινή εποχή;
Από μια μεριά το χαρακτηρίζει η μιζέρια! Δεν χαμογελάει ο κόσμος. Σαφώς δεν διασκεδάζει.
Χάθηκε δηλαδή το… «κίνημα» που ίσως υπήρχε κάποτε;
Δυστυχώς. Για παράδειγμα, η μουσική έχει κολλήσει. Αν εξαιρέσουμε ιδιαιτερότητες που έχουν μια ταυτότητα και απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό, δεν υπάρχει παγκόσμια μουσική σκηνή που να ταρακουνάει τον κόσμο. Δεν υπάρχουν πλέον κομμάτια. Και γι’ αυτό βλέπεις τραγούδια όπως το «Despasito» που είναι ένα τίποτα, μια σάλσα λάτιν χορού, έφθασε να κάνει 3,5 δισεκατομμύρια views.
Αυτό όμως δεν είναι αρνητικό για τους νέους;
Ναι, και δυστυχώς είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Βλέπεις τον κόσμο και πλέον είναι με ένα τάμπλετ κι ένα κινητό στο χέρι. Δεν συμμετέχει, δεν παίζει όπως θα έπαιζε. Τα παιδιά σήμερα δεν παίζουν στο δρόμο. Μπορεί να πηγαίνουν σε έναν σύλλογο για να αθληθούν αλλά οι περισσότερες ώρες τους είναι… ηλεκτρονικές!
Στα δικά σου παιδιά τι λες για όλα αυτά;
Προσπαθώ να τα έχω όσο γίνεται πιο έξω από αυτά τα πράγματα αλλά είναι αδύνατον γιατί τα κινητά και το ίντερνετ είναι πια τρόπος ζωής. Ακόμα κι όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού, μιλάμε… ιντερνετικά.
Μιας και μιλάμε για τα παιδιά σου, πώς ονειρεύεσαι το «αύριό» τους; Κατ΄ αρχάς, εντός ή εκτός Ελλάδας;
Ο μεγάλος γιος μου τελειώνει φέτος το Πανεπιστήμιο, Μηχανικός Αερίων και Πετρελαίων. Τον προτρέπω να φύγει εκτός Ελλάδος γιατί στην Ελλάδα σήμερα το να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας είναι… κακό!
Βλέπεις κάποιο παιδί σου σαν… συνέχεια στη δική σου «παράδοση» στην εστίαση και την διασκέδαση;
Όχι δεν θα ήθελα με τίποτα. Δεν έχω προτρέψει κανένα παιδί και απεναντίας θα είμαι αρνητικός και δεν πρόκειται να βοηθήσω σε έναν τέτοιο δρόμο. Ο δρόμος αυτός είναι δρόμος σκλαβιάς, είναι δουλεία καθαρή, σημαίνει δουλειά επτά φορές την εβδομάδα, πρωί – μεσημέρι – βράδυ, Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια κλπ. Όταν όλοι εσείς έχετε άδεια, ρεπό, ελεύθερο χρόνο ή γιορτάζετε εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να σας παρέχουμε υπηρεσίες. Κάνοντας αυτή τη δουλειά δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος. Και τα παιδιά μου δεν θα μπορούσα να τα μεγαλώσω αν δεν υπήρχε η γυναίκα μου, που έχει επωμισθεί το μεγάλο βάρος. Συν τοις άλλοις, είναι μια δουλειά με αβέβαιο μέλλον και χωρίς καμία κατοχύρωση στο επάγγελμα.
Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει στη ζωή σου;
Που έφυγα από το Περού και γύρισα στην Ελλάδα. Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο, τότε που ήμουν στο Περού, στο Κούσκο, κοντά στο Μάτσου Πίτσου, σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του πλανήτη, έχοντας επί μια δεκαετία μπαρ – εστιατόριο, δεν θα γυρνούσα πίσω! Τα παιδιά μου θα μεγάλωναν εκεί και χθες βράδυ, αντί να καθόμασταν σε μια καταπληκτική κατά τα άλλα παραλία όπως στο «Mare – Mare» και να έχουμε ένα κινητό στο χέρι μας και να στέλνουμε μηνύματα, θα ήμασταν στο Κούσκο στο Μάτσου Πίτσου, θα χορεύαμε, θα διασκεδάζαμε και θα ήμασταν συνεχώς με ένα χαμόγελο που από εδώ έχει χαθεί και δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ…!
Συγκινείσαι…
Ήταν λάθος μου που γύρισα στην Ελλάδα και άφησα το Περού ή δεν έμεινα στην Βραζιλία. Και για εμένα αλλά και για τα παιδιά μου. Διότι θα μεγάλωναν με έναν διαφορετικό τρόπο. Σε δύσκολες συνθήκες κοινωνικές, αλλά δουλεύοντας θα ζούσαν καλύτερα και όχι με αυτή τη μιζέρια που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα.
Αλλάζουμε θέμα. Θέλω την άποψή σου για το lifestyle του σημερινού Έλληνα…
Έχει τελειώσει πια το Glamour, το μποέμ, το γκουρμέ και το δήθεν. Είχε τραβηχτεί, και είχε πάει πάρα πολύ άσχημα αυτή η ιστορία στην Ελλάδα, αλλά τώρα έχει τελειώσει οριστικά. Βέβαια glamour υπάρχει ακόμα, και θα υπάρχει, σε κάποια σημεία, όπως στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη που πλέον δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι Ελλάδα. Είναι στον ελληνικό χώρο αλλά τέτοια μέρη έχουν δικό τους Θεό και οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από επιχειρήσεις δεν είναι Έλληνες ή υπάρχουν συνιδιοκτησίες με Έλληνες.
Για τα social media τι έχεις να πεις;
Το facebook είναι ένα πράγμα το οποίο αποκαλύπτεται. Δηλαδή όσο και να θες να κρυφτείς δεν γίνεται. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που έχουν ένα προφίλ για να παρακολουθούν τις ζωές των άλλων και οι άλλοι που είναι συνειδητοποιημένοι βλέπουν ποιοι είναι κρυμμένοι πίσω από την κλειδαρότρυπα και τους διαγράφουν! Τα social media είναι πλέον η εφημερίδα μας, είναι το περιοδικό μας, το YouTube είναι η μουσική μας, η κάμερα που μιλάμε είναι το μήνυμα μας, είναι η ενημέρωση η παγκόσμια, είναι σε όλες τις γλώσσες. Μια είδηση είναι ότι οι μεγάλες εταιρίες όταν πάνε να σε προσλάβουν κάπου για δουλειά κοιτούν όλο το προφίλ στο facebook από την ημέρα που τo έχεις φτιάξει. Nομίζεις ότι μπορείς να διαγράψεις αλλά αν προκύψει λόγος αυτό ανακτάται. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε αυτή την διαδικασία και ειδικότερα οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι αυτό που κάνουν τώρα θα το κουβαλήσουν για πάντα.
Πες μου ένα πρόσωπο που θαυμάζεις και είναι πρότυπο στη ζωή σου…
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, ανθρώπους ιδιαίτερους. Αλλά ένα πρόσωπο που γνώρισα από μικρός είναι ο Τσαρούχης, τεράστια προσωπικότητα! Υπήρξαν άνθρωποι, κυρίως από το εξωτερικό, με τους οποίους έχω ανταλλάξει απόψεις. Ένας φίλος μου φωτογράφος Ισπανο-Περουβιανός, ο Paco Grande, σύζυγος της Jessica Lange, μεγάλος φωτογράφος από τον οποίο πήρα πολλές ιδέες αλλά και δύναμη από τις εμπειρίες μαζί του. Μπορώ να σου πω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ξύπνησε μια μέρα και είχε ένα μικρόβιο από το οποίο τυφλώθηκε! Κι όμως, το αντιμετώπισε με χιούμορ και δύναμη. Μετά από μια δεκαετία υποβλήθηκε σε επέμβαση και πλέον βλέπει πολύ αχνά. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής! Επίσης, μεγάλη εμπειρία για μένα ήταν ο Αμαζόνιος. Αυτή η προσπάθεια με τον Sting προκειμένου να σωθεί ο Αμαζόνειος πράγμα που σαφώς και δεν έγινε διότι οι πολυεθνικές βάζουν τα χρήματα πάνω από τη φύση, πάνω από τα ζώα, πάνω από τη ζωή μας την ίδια προκειμένου να πετύχουν χρήμα και τίποτα παραπάνω.
Κάθε χρόνο με την έναρξη της σεζόν, μας εκπλήσσεις. Φέτος τι να περιμένουμε;
Φέτος στο «Prego» κάνουμε στροφή και όταν λέω στροφή εννοώ ότι θα λειτουργήσουμε από τις οκτώ το πρωί με καινούργια προϊόντα. Κάνουμε δική μας εισαγωγή καφέ από την Κολομβία και από το Περού, φοβερές ποικιλίες καφέ ιδιαίτερες και μοναδικές στην Ελλάδα, τις οποίες εισάγουμε μόνο για εμάς και τους φίλους του «Prego». Ανανεώνουμε το μενού και το κάνουμε πιο προσιτό ως προς τις τιμές κρατώντας την ίδια ποιότητα. Και όλα αυτά σ’ ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης. Γιατί πιστεύω ότι η παλιά πόλη, η πάνω πόλη, είναι από τα ομορφότερα κομμάτια τις περιοχής. Το Ρωμαϊκό ωδείο είναι από τα ελάχιστα «ζωντανά» μνημεία στον πλανήτη. Οπότε, πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να κρατάμε την ποιότητα και την παροχή υπηρεσιών για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αυτή την πορεία η οποία προβλέπεται να είναι δύσκολη για εμάς, τα παιδιά μας και την χώρα μας.
Γιώργο, σ’ ευχαριστώ πολύ για αυτή την συνέντευξη και σου εύχομαι καλή νέα σεζόν το χειμώνα στο «Prego»
Εγώ ευχαριστώ Παρασκευή, και εύχομαι το PATRASMAGAZINE.GR να μας χαρίσει εικόνες που να είναι αντίδοτο στη μιζέρια του σήμερα…
