του Αχιλλέα Ροδίτη (από εφημερίδα Πολιτεία)
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στη Συμβουλευτική Ψυχοσωματικής Υγείας. Πάντως η καταγωγή της είναι από την Αιγιάλεια και στις φλέβες της κυλάει Αχαϊκό αίμα!
Ο λόγος, για το νέο ταλέντο της έντεχνης μουσικής, την Μυρτώ Βασιλείου. Την ανακάλυψε η Νατάσσα Μποφίλιου και την πρότεινε στον συνθέτη Κώστα Τσίρκα, με σκοπό τη δημιουργία ενός κοινού project.
Από τότε έχει κυκλοφορήσει τρεις προσωπικούς δίσκους, («Μαζί το Χειμώνα», «Καταφύγιο», «Εσύ με κάνεις και μπορώ» σε μουσική Κώστα Τσίρκα, στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και Νάντιας Δουλαβέρα, (ενορχηστρώσεις του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου και παραγωγή του Μάριου Φραγκούλη και του Γιώργου Περρή), όπου μοιράζεται δύο ντουέτα με τον Γ. Νταλάρα και τον Γ. Περρή.
Πρόσφατα την απολαύσαμε στο Αίγιο, σε συναυλία με τον Γ. Κότσιρα. Σύντομα θα την δούμε στο Ηρώδειο μαζί με τον Γ. Νταλάρα…
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
- Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες, τι μνήμες και από πού (περιοχή) κυριαρχούν στο μυαλό σου όταν πηγαίνεις πίσω στα παλιά…;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, τον Φλεβάρη του ‘95. Το πατρικό μου σπίτι είναι στο Χαλάνδρι κι ευτυχώς μεγάλωσα σε μια γειτονιά που όλοι οι φίλοι μου από το σχολείο έμεναν κοντά στο σπίτι μας. Ενώ αρχίζω να πιστεύω ότι δεν έχω και την καλύτερη μνήμη του κόσμου, δεν μπορώ να βγάλω απ΄ το μυαλό μου τα παιδικά μου χρόνια.
Θυμάμαι έντονα κάποιες πολύ ιδιαίτερες στιγμές για μένα, όπως για παράδειγμα την πρώτη μέρα που πήγαμε στο νηπιαγωγείο με τη Λήδα, τη δίδυμη αδερφή μου και μας έβαλαν σε διαφορετικά τμήματα για να μπορέσουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε. Ό,τι χειρότερο θα μπορούσαν να μας κάνουν, αφού τρέχαμε στα διαλείμματα για να αγκαλιαστούμε. Καταλαβαίνεις ότι από την 1η Δημοτικού μέχρι και την 3η Λυκείου καθόμασταν στο ίδιο θρανίο.
Επίσης θυμάμαι την πρώτη φορά που γνώρισα τις κολλητές μου, την Αλεξάνδρα στο νήπιο κι έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε και την Ειρήνη, στην πρώτη Λυκείου, όπου ανταλλάξαμε κινητά και πολύ αυθόρμητα την αποθήκευσα ως “Λεμόνι” γιατί στην αρχή δε μου μιλούσε και πολύ.. Καμιά φορά μπορεί να περάσω από τα παρκάκια που συχνάζαμε και παίζαμε μπάσκετ, μήλα, ψείρες, εκεί που καπνίσαμε και τα πρώτα τσιγάρα. Με πιάνει νοσταλγία, θα έδινα τα πάντα για να ξαναζήσω μια μέρα από εκείνες.
- Πότε αισθάνθηκες το πρώτο σου ερέθισμα για τη μουσική και την ερμηνεία; Υπήρξε κάτι άλλο που ονειρευόσουν να κάνεις και μετά ήρθε η μουσική στη ζωή σου ή ήταν αυτό που λέμε… “μονόδρομος”;
Δε θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς να με απασχολεί η μουσική με κάποιον τρόπο. Καταρχάς ήταν μέσα στο σπίτι καθημερινά. Οι γονείς μου λατρεύουν τη μουσική, άκουγαν δίσκους, cd, ραδιόφωνο κι ό,τι άλλο μετέδιδε μουσική! Στα πέντε μου ήξερα να γράφω τις δικές μου κασέτες σε ένα μεγάλο στερεοφωνικό που είχαμε στο σαλόνι. Στην Α’ πλευρά είχα τα ελληνικά τραγούδια, Χατζιδάκι, Χαρούλα, Νταλάρα και στη Β’ πλευρά τα ξένα, από Beatles μέχρι Whitney Houston.
Η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο ήταν στη Γ’ Δημοτικού όπου ο αγαπημένος μου κ. Π. Τσιρίδης, ο μουσικός του σχολείου μας, μου είχε μάθει ένα αφρικάνικο τραγούδι με σκοπό να το πω στις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς. Εκεί ένιωσα το πρώτο «τζιζ» σε σχέση με το τραγούδι, νομίζω. Ήμουν πολύ μικρή, με αποτέλεσμα στο κεφάλι μου να επικρατεί το χάος. Δεν πήρα ποτέ συνειδητά κάποια σοβαρή απόφαση για το αν θα ασχοληθώ με το τραγούδι κι ας μου άρεσε από πάντα. Βέβαια δεν είχα βρει και κάτι άλλο που θα ήθελα να κάνω, ίσως λίγο παραπάνω με τραβούσε ό,τι είχε σχέση με παιδιά.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, έχοντας το πρώτο μου πτυχίο της Κοινωνικής Πολιτικής και τώρα, μια αναπνοή απ’ το δεύτερο πάνω στη Συμβουλευτική της Ψυχοσωματικής Υγείας, δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά αν είμαι μόνο για ένα πράγμα. Ενστικτωδώς προχωράω σε ό,τι με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη.
- Πώς ξεκίνησε όμως η διαδρομή σου;
Δε θα βαρεθώ ποτέ να λέω αυτήν την ιστορία, την έχω στην καρδιά μου και νιώθω τόσο τυχερή για όσα έχουν συμβεί! Λίγο μετά αφού είχα δώσει πανελλήνιες, η οικογένεια της φίλης μου της Ειρήνης είχε οργανώσει ένα τραπέζι, στο οποίο ήταν καλεσμένη και η Νατάσσα Μποφίλιου. Όπως στα περισσότερα τραπέζια δε λείπει η μουσική, έτσι και τότε, στο δικό μας τραγουδούσαμε και παίζαμε όλο το βράδυ.
Ένα χρόνο μετά, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν εκείνη. Μου είπε πως ο Κώστας Τσίρκας ετοιμάζει έναν δίσκο και ότι τα τραγούδια του θα μου ταίριαζαν πολύ. Την επόμενη μέρα κιόλας βρεθήκαμε οι τρεις μας, γνωριστήκαμε, ακούσαμε 2-3 demo και θυμάμαι πως παίξαμε “Τα καλοκαίρια σου” με τον Κώστα στην κιθάρα και τη Νατάσσα στο πιάνο, ένα από τα δέκα τραγούδια του πρώτου μας album.
Δε θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη αρχή κι αυτό έχει να κάνει ξεκάθαρα με τους ανθρώπους αυτούς. Απ’ το πουθενά βρέθηκα σε μια παρέα καλλιτεχνών -που ήδη θαύμαζα κι αγαπούσα- και κάθε χρόνος που περνά μου επιβεβαιώνουν πόσο καρμική και λυτρωτική ήταν η συνάντηση αυτή.
- Σε αυτή τη διαδρομή, ποιος ή ποιοι στάθηκαν συμπαραστάτες;
Καμιά φορά δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το πόσο ευγνώμων νιώθω για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και για τη στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθώ να κάνω το όνειρό μου. Δεν έχω νιώσει μόνη μου ούτε μια φορά. Αν δεν ήμασταν μαζί με τον Κώστα Τσίρκα σ’ αυτή τη διαδρομή, δεν ξέρω αν θα ένιωθα τόσο “δυνατή” ή αν θα το ήθελα όλο αυτό όσο τώρα, ίσως και να μην ήξερα καν τι είναι αυτό που θέλω να κάνω ακριβώς!
Έχει πολλή μεγάλη σημασία να είσαι με έναν άνθρωπο που επικοινωνείς έτσι, που επηρεάζεσαι, εξελίσσεσαι και αποδίδεις καλύτερα μες στον χρόνο. Επίσης, η οικογένειά μου και ιδιαίτερα η αδερφή μου κι ο πατέρας μου που δε μ’ αφήνουν να πέσω ή τουλάχιστον και να πέσω είναι εκεί για να με κρατήσουν.
Οι φίλοι μου -τέτοιους φίλους δεν ξέρω αν έχει άλλος-, δε λείπουν από πουθενά, από την πιο σημαντική συναυλία και συνθήκη μέχρι τα πιο μικρά. Η δασκάλα μου, η Μέντα, ο γιατρός και η ψυχολόγος μου, καλλιτέχνες που θαυμάζω και μ’ έχουν αγκαλιάσει και μου έχουν ανοίξει δρόμους. Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου τον καθένα ξεχωριστά.
- Σήμερα, που σε βρίσκουμε;
Τη στιγμή που μιλάμε βρίσκομαι σε μια μεγάλη περιοδεία, δίπλα στον αγαπημένο μου Γιάννη Κότσιρα. Από τα πιο απαιτητικά και γεμάτα καλοκαίρια καθώς είχαμε πολλά χιλιόμετρα στο δρόμο, συναυλίες και γνωριμίες με ανθρώπους όμορφους. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται αυτό το ταξίδι και η επόμενη προτεραιότητά μου είναι να παραδώσω την πτυχιακή μου εργασία που μου έκανε παρέα τις ελεύθερες μέρες του καλοκαιριού.
- Ποια είναι τα επόμενα άμεσα σχέδια σου, αλλά και ποιοι οι πιο μεγάλοι στόχοι σου;
Για το Σεπτέμβρη θα σας πω ότι πρόκειται να συμμετάσχω σε δύο μεγάλες συναυλίες στην Αθήνα: Στις 21/9, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, σε ένα αφιέρωμα για το αντιδικτατορικό τραγούδι. Και στις 28/9, στο Ηρώδειο, σε μια παράσταση με τραγούδια και μουσικές του Μίνου Μάτσα, μαζί με τους υπέροχους Γ. Νταλάρα, Ε. Ζουγανέλη και Κ. Τριανταφυλλίδη.
Επίσης, ανυπομονώ για τις Παρασκευές του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη που θα παίζουμε με τη μπάντα μας στο Faust, στο κέντρο της Αθήνας. Θα είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιάσουμε live όλα τα τραγούδια του νέου δίσκου. Σε κάποιο από αυτά σας περιμένω με πολλή χαρά!
Μυρτώ Βασιλείου | Σημεία αναφοράς στην πορεία της αποτελούν:
- Η παρουσία της στο Ηρώδειο, τον Σεπτέμβριο του 2020, στο πλευρό του Μάριου Φραγκούλη αλλά και η περιοδεία τους σε Ελλάδα και Κύπρο τα καλοκαίρια ‘19-΄21.
- Η συνεργασία της με τη Λίνα Νικολακοπούλου και ειδικότερα η συμμετοχή της στην παράσταση «Δικαίωμα» που επιμελήθηκε και σχεδίασε η σπουδαία Ελληνίδα στιχουργός στο πλαίσιο του ειδικά διαμορφωμένου διαδικτυακού προγράμματος «Μήνας της Γυναίκας» που διοργανώθηκε από την Περιφέρεια Αττικής ως ένδειξη τιμής στο γυναικείο φύλο, στο πλάι του Μάριου Φραγκούλη και του Γιώργου Περρή.
- Η ερμηνεία της, σε πρώτη εκτέλεση, στο τραγούδι «Η Φυλακή Της Αντιγόνης» σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Νίκου Χιώτογλου αλλά και η συμμετοχή της σε συναυλίες με τραγούδια του Νίκου Γκάτσου.
- Η περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας στο πλευρό του Μανώλη Μητσιά, το καλοκαίρι του 2022.
- Η συμμετοχή της στον δίσκο Μάνος Λοΐζος – ΜΕΤΑ, με το τραγούδι «Δεν θα ξαναγαπήσω», μια διασκευή του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου.
